Verdwalen

“Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg.” – Loesje

Deze zin heb ik altijd heel toepasselijk gevonden, misschien wel één van mijn levensmotto’s.

Al heb ik niet zoveel met het woord “levensmotto”

Zijn er nog meer mensen die regelmatig verdwalen? Ik wel, sinds mijn tienertijd ben ik daar best goed in geworden. Van tijd tot tijd verdwaal ik even. Dan spelen er zoveel woorden, zinnen en vragen door mijn hoofd dat ik door de bomen het bos niet meer zie en ik verdwaal in mijn eigen gedachten.

Nooit vergeet ik meer het moment dat ik op mijn werk zat en er niets meer uit mijn handen kwam. Ik verdwaalde en liep vast. Ik was zo bezig met alles wat in mijn hoofd speelde dat ik pen en papier moest pakken om weer te kunnen functioneren. Ik schreef vijf kantjes vol, over de kracht van schrijven gesproken…

Het enkele woord “verdwalen” heeft voor mij een negatieve lading. Maar “Ga je mee verdwalen, ik weet de weg.” Dat klinkt toch al een stuk anders. Alsof je iemand vraagt met je mee te gaan op avontuur. Misschien is dat het ook wel een beetje. Want als je durft te (ver)dwalen, kom je op onbekend terrein. Misschien kom je wel mooie dingen tegen, nieuwe kansen die je anders wellicht had gemist. 

Misschien, ook heel misschien vind je een stukje van jezelf terug. Vaak zie ik het niet meteen, maar als ik achteraf terugkijk, zijn het voor mij een soort van sprongetjes. Even het dal in om daarna de berg weer te beklimmen.

Zo af en toe kom ik dit zinnetje tegen. Zo ook pas en ik vroeg me af of deze zin dan ook zo bedoeld was. Misschien niet, maar voor mij is het bijzonder wat één zinnetje kan zeggen. Als ik hem lees voelt het altijd als een soort van knipoog naar mij en denk ik: ‘ja, dat ben ik’.

Ellen Pons - IkVerhaal